مژگان عباسلو :
سوگند به آن نور که بالاسرمان را…
عشق‌ست نگه داشته بالا سرمان را
عشق‌ست که با شوق نهادیم به راهش
تنها سرمان را نه که سرتاسرمان را
همپای خلیلیم که آورد به مسلخ
سرمایه‌ی عمری اگر او، ما سرمان را
مستیم چنان مست که سر از خودمان نیست
هوشیار کسی هست که ما یا سرمان را…؟
سردار نبودیم ولی کشته به عشقیم
اینجا سر داریم
وَ
آنجا سرمان را …
صبحِ بی تو، رنگ بعد از ظهر
یک آدینه دارد
بی تو حتی مهربانی
حالتی از کینه دارد
بی تو می‌گویند: تعطیل است کارِ عشق بازی
عشق، اما کی خبر از
شنبه و آدینه دارد
جُغد، بر ویرانه میخواند
به انکارِ تو اما
خاک این ویرانه‌ها،
بویی از آن ویرانه دارد
خواستم از رنجشِ
دوری بگویم، یادم آمد
عشق با آزار، خویشاوندی
دیرینه دارد
رویِ آنم نیست تا در
آرزو، دستی برآرم
ای خوش آن دستی که
رنگِ آبرو از پینه دارد
در هوای عشقِ تو پر
می زند با بی قراری
آن کبوترْ چاهیِ
زخمی که او در سینه دارد
ناگهان قفلِ بزرگ تیرگی
را می‌گشاید
آن که در دستش کلید
شهر پر آیینه دارد
قیصر امین پور
هیچ بودیم، خدا خواست که تشکیل شویم
مختصر شرحی از آن صاحب تفصیل شویم
قبل ما آمده‌بودند که آدم باشند
یک کلاغ آمد و آموخت که قابیل شویم
چه عصاها به زمین خورد که ما برخیزیم
بعد هم منکر ِ رفت‌آمد ِ از نیل شویم
بعدها از خودمان غول سه‌سر می‌سازیم
نور هم آن قدَری نیست که ما فیل شویم
تازه گیرم بشویم، از کرَم او‌ست اگر
باز شایسته‌ی دیدار ِ ابابیل شویم
مثل دکّان، دلمان پر شده از جنس ِ جلَب
کاش این جمعه که آمد، همه تعطیل شویم...
-مژگان عباسلو
