کربلا رفته ها کنار بقیع... حرفی از صحن و از حرم نزنید

جمعه, ۱۶ فروردين ۱۳۹۲، ۱۲:۴۳ ق.ظ

از صفای ضریح دم نزنید

حرفی از بیرق و علم نزنید

گریه های بلند ممنوع است

روضه ممنوع، سینه هم نزنید

کربلا رفته ها کنار بقیع

حرفی از صحن و از حرم نزنید

زائری خسته ام نگهبانان

به خدا زود می روم، نزنید

کودکی داد زد کنار بقیع

تازیانه به مادرم نزنید

غربت ما بدون خاتمه است

مادر ما همیشه فاطمه است

کاش درهای صحن وا می شد

شوق در سینه ها به پا می شد

کاش با دست حضرت مهدی

این حرم نیز با صفا می شد

کاش با نغمه ی حسین حسین

این حرم مثل کربلا می شد

در کنار مزار امّ بنین

طرحی از علقمه بنا می شد

چار تا گنبد طلایی رنگ

چار تا مشهد الرضا می شد

این بقیعی که این چنین خاکیست

رَشک پروازهای افلاکیست

دوستی دارم راهی مدینه و مکه است... ایمیلی حاوی حلالیت و خداحافظی فرستاده بود...قصد دارم در جوابش این شعر را برایش میل کنم -سال قبل هم کربلا رفته بود از این جهت متناسب است...-که گوگل باز نمی شود...

۰ ۹۲/۰۱/۱۶

شما مرا درخت صدا کنید

مجید تال ((tag_post_count))

حضرت زهرا س ((tag_post_count))

۱۶ فروردين ۹۲ ، ۱۲:۴۱

افسانه

امشب دلم یهو کودتا کرد و تو رو می خواست سرم رو کردم زیر بالش آروم بهش گفتم خفه شو دوره ی دموکراسی تموم شده می زنم لهت میکنما

۱۶ فروردين ۹۲ ، ۲۱:۲۲

حسین

حرف عاشق یک کلامه...که حسین خیرالانامه
خاک کربلای ارباب... برتر از بیت الحرامه
..
بس که غصه هات عظیمه...کعبه هم سیاه میپوشه

۱۷ فروردين ۹۲ ، ۱۰:۲۹

گذری عاشقانه

از شکاف آسفالت

ازکنار تیرهای برق جاده

از میان کوه،

هر طرف نگاه می کنی

بهار...

این نهایتِ تلاش "زندگی" است!!

۲۲ فروردين ۹۲ ، ۰۱:۵۰

ط.........ن

سلام
تشکر از حضورتون به وبگاه حقیر
.
علی ابن موسی الرضا(ع) یاورتون

پاسخ:
سلام

بزرگوارید.....

علی ابن موسی الرضا که نوشتید و توی وبتون پر از عکس گنبد بود... اشکمان را درآورد...

یه موقع اسم رضا میامد میگفتم یا امام رضا بطلب مشهد بیایم پا بوست... الان می گم یا امام رضا دلم نمیاد بگم بطلب بیام پا بوس ما را ن.... پا بوسی لیاقت می خواد ما همینجا خون دل می خوریم...

۲۲ فروردين ۹۲ ، ۲۰:۱۸

گر گدا کاهل بود تقصیر صاحب خانه چیست؟

پاسخ:
اینجا گدا همیشه طلبکار می شود
اینجا که آمدی کرمش فرق می کند

۲۳ فروردين ۹۲ ، ۱۲:۳۱

جوانه

سلام درخت عزیز

چون نظرات اون پست رو تایید نمی کنم برای عرض تشکر رسیدم خدمتتون.
این روزها عجیب عجین شده ام با این بیت که: آسمان بار امانت نتوانست کشید....
چی بگم؟ فقط می دونم که انسان بودن خیلی سخته. خیلی.
و خدا که می دونست تحمل این بلایا چقدر سخته کاش دست به خلقت نمی زد. کاش حداقل اینقدر گیج بودم که نمی دونستم اطرافم چی می گذره؟
ممنون که هستید.
و
سپاس که آمدید و نوشتید و چقدر خوب نوشتید!
....

پاسخ:
سلام

نفرمایید خدمت از ماست...

هر چه دارم از تو دارم ای همه دار و ندارم

با تو ارومم و بی تو بیقرار بیقرارم

گفتی باشم حالا هستم چشم به راهه یه نگاهت

میدونم منو میبینی که نشستم سر راهت

با تو کوچه های بن بست میرسن به کهکشونا

با تو بیراهه یه راهه به نشون بی نشونا

اونا که از تو نشونی روی پیشونی ندارن

داغشون رو دلشونه خم به ابرو نمیارن

رسم من فرشتگی نیس من که درگیر زمینم

تو خودت اینو میخواستی من یه آدمم همینم

اونی که رو دوش خسته ش یه امانت از تو داره

گاهی کم میاره اما این امانتو میاره

یادمون هم نره که سر همین سخت بودن که می دونست چقد آدم بودن سخته ، همه فرشته ها رو دستور فرمود که بر آدم سجده کنن و سر همین سجده نکردن اون جنی که یه خاطر شش هزار سال عبادت به داخل فرشته ها راه پیدا کرده بود از بهشت اخراج شد...

پیاده رو

پیاده رو

پیاده آمده بود ، پیاده خواهم رفت