من به "قد قامت" یاران نرسیدم، ای کاش لااقل رکعت آخر به جماعت برسم...

 

قلبی شکسته بود، وضویی جبیره شد

سروی نشسته بود، عشایی وُتیره شد

اشکی کنار پنجره غلتید، گر گرفت

آهی به روی آینه افتاد، تیره شد

پهلویی از شقاوت نامحرمی شکافت

اشکی برای محرم دردی ذخیره شد

اف گفت بر سکوت بنی‌آدم آسمان

نسلی نگاه کرد، گناهی کبیره شد

بانویی از تمام دلش چشم بست و رفت

مردی غمِ تمامِ جهان را پذیره شد

امید مهدی‌نژاد

نی، ناله کرد و باز ترنم، شروع شد

فصل هبوط آدم و گندم، شروع شد

دریای بی‌کران شهادت، که موج زد

توفان نوح بود و تلاطم شروع شد

از «برکه‌ی غدیر»، «محرّم» طلوع کرد

سر مستی «حبیب» هم از «خم» شروع شد

باران اشک شیفتگان غم حسین

«تا گفتم: السلام علیکم شروع شد»[*]

روح دعا، به نام «اباالفضل» چون رسید

غوغایی از توسل مردم شروع شد

وقتی گلوی نازک گل شد نشان تیر

لبخند باغبان و تبسم شروع شد

از اشک و خون اگرچه وضو می‌گرفت عشق

از «تربت شهید» تیمم شروع شد

ای آسمان! مصیبت عظمای اهل بیت

از قتلگاه عصمت پنجم شروع شد

فصل به خون نشستم گل‌های باغ وحی

از آیه‌ی «لیذهب عنکم» شروع شد

با آنکه باغ گل به محبت نیاز داشت

با تازیانه، ناز و تنعّم شروع شد

وقتی دل ستاره‌ی محمل نشین شکست

با ماه روی نیزه، تکلم شروع شد

محمدجواد غفورزاده(شفق)

*از فاضل نظری

نوای حسینیه :

مستان همه افتاده و یاری نماندهیک گل برای باغبان باقی نمانده

صحرا همه گلگون شده

هر بلبی دلخون شده

مظلوم حسینم، مظلوم حسینم

دور حرم دویده ام، صفا و مروه دیده ام

هیچ کجا برای من کرب و بلا نمی شود

التماس ... :

در میان اشک هاتان دعامان کنید ، محتاجان دعا را ز یاد بردن در مرام بزرگان نیست....

+ « بیت عنوان از محمد مهدی سیار »

گرم یادآوری یا نه ، من از یادت نمی کاهم

تو را من چشم در راهم شباهنگام 
که می گیرند در شاخ تلاجن سایه ها رنگ سیاهی 
وزان دلخستگانت راست اندهی فراهم 
تو را من چشم در راهم . 

شباهنگام ، در آن دم که بر جا دره ها چون مرده ماران 
خفتگانند

در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام 
گرم یادآوری یا نه ، من از یادت نمی کاهم 
تو را من چشم در راهم

نیما یوشیج (علی اسفندیاری)

جمعه نوشتـــــــــــــــــــــ:

تفعل زدم نیمه ی شب به قرآن 
کتابی که از وحی شیرازه دارد

برای دلم آیه ی صبر آمد 
ولی نازنین ، صبر ، اندازه دارد . . . 

اللهم عجل لولیک الفرج

السلام وعلیک یا ساقی ...

زخمی ام التیام می خوهم

التیام از امام می خواهم

السلام وعلیک یا ساقی

من علیک السلام می خواهم

مستی ام را بیا دوچندان کن

جام می پشت جام می خواهم

گاه گاهی کمی جنون دارم

من جنونی مدام می خواهم

تا بگردم کمی به دور سرت

طوف بیت الحرام می خواهم

لحظه مرگ چشم در راهم

از تو حسن ختام می خواهم

در نجف سینه بی قرار از عشق

گفت لایمکن الفرار از عشق

و غزلی نذر حضرت مولا 

مولای ما نمونهء دیگر نداشته است

اعجاز خلقت است و برابر نداشته است

وقت طواف دور حرم فکر می کنم

این خانه بی دلیل ترک برنداشته است

دیدیم در غدیر که دنیا به جز علی

آیینه ای برای پیمبر نداشته است

سوگند می خورم که نبی شهر علم بود

شهری که جز علی در دیگر نداشته است

طوری ز چارچوب در قلعه کنده است

انگار قلعه هیچ زمان در نداشته است

یا غیر لافتی صفتی در خورش نبود

یا جبرِییل واژهء بهتر نداشته است

چون روز روشن است که در جهل گمشده است

هر کس که ختم نادعلی بر نداشته است

 این شعر استعاره ندارد برای او

تقصیر من که نیست برابر نداشته است

سید حمیدرضا برقعی

آن‌کس که تو را شناخت جان را چه‌ کند

فرزند و عیال و خانمان را چه‌ کند

دیوانه‌ کنی هر دو جهانش بخشی!

دیوانه تو هر دو جهان را چه کند؟

سلام

درود و سلام خدا و رسول خدا بر امیر المؤمنین علی (علیه السلام) 

عید غدیر عید امامت بر تمام هستی ، بر تمام عالم وآدم ، بر تمام مسلمانان ، بر تمام شیعیان و بر تمام دوستان من .... مبارک باد ...

نه فقط بنده به ذات ازلی می نازد

ناشر حکم ولایت به ولی می نازد

گر بنازد به علی شیعه ندارد عجبی

عجب اینجاست خدا هم به علی می نازد!

+ یا مهدی (عج)

الهی ماذا وجد من فقدک؟ وما الذی فقد من وجدک؟

چه یافت آن کس که ترا گم کرد؟! 

و چه گم کرد آن که ترا یافت؟!

عرفه آمد و من باز مصفـــــا نشدم
حاجی معتکف یوسف زهــــــرا نشدم

همه گشتند سفید و دل من هست سیاه
باز هم شکر که پیش همه رسوا نشدم

هر طبیب درد مرا دید، بکرد زود ردم
کار از کار گذشت،لیک مـــداوا نشدم

من به دنبال توأم ، یا که به دنبال خودم
هر کجا درپی خود گشتم و پـیدا نشدم

هر چه نالیدم اثر بر دل دلدار نکرد
باب میل دل پر غصۀ مــــولا نشدم

عرفــات دل من بوی محرم دارد
چه کنم زائر آن تربت سقــــا نشدم

من چه دانم چه به روزدل ارباب گذشت
من که بی لشکرو بی یاور و تنها نشدم

من شنیدم که روی سینۀ او بنشستند
من لگد کوب سم مرکب اعـــدا نشدم

من شنیدم غم او،وای به آنکه دیده
لحظه ای مثل دل زینب کبری نشدم

من کجا مثل حسین داغ برادر دیدم
مثل او بر سر نعش قمــــرم تا نشدم

من از آن روز که از چشم شما افتادم
دست و پاها زدم ، افسوس دگر پانشدم

پ.ن:

سلام 

فردا روز عرفه است داشتم فکر می کردم... به اینکه چه درد بدی است این شرمندگی از گناه ... چه بد چیزی است دل سیاه لا کردار ... روز های طلایی خدا می آید میرود انگار نه انگار آمده و رفته ...

چی بهش میگن... توفیق ... آره توفیق دعا از من گرفته شده کی گرفته ؟؟ میدونم گناهای خودم .... چه چیز بدیه این گناه اونم گناهایی که از روی طغیان نباشه ... اونی که از روی دشمنی با خدا گناه میکنه از گناهش لذت میبره ... عین خیالش نیست .... گناهای من بیچاره دیوونه کننده اس که اون لذت دنیایی زود گذر رو که نداره هیچ عذاب شرمندگی رو هم داره توفیق عبادتم ازم گرفته و ..و.. و ... می ترسم خسره دنیا و لآخره بشیم ... مثل همون یخ فروشه که نفروخت ولی آب شد دست خالی .... خدا توفیق توبه عنایت کنه شما هم آمین بگید ...که ناامید از رحمت خدا که خودش مهربان مهربابون هاست نیستیم و شفاعت معصومین ، شفاعت بی بی فاطمه زهرا (س) ارباب امام حسین و سه ساله امام حسین نیستیم ...
فردا روز امام حسینه دعای عرفه امام رو خدا کنه توفیق داشته باشید و بخونید ...
شما دوستان با دلهای پاکتون فردا که روز عرفه است برای همه دعا کنید برای من گناه کار هم دعا کنید من هم همین الان دعاتون میکنم 
خدایا دعای خیر دوستان من رو مستجاب کن به خیر در دنیا و آخرت
خدایا آنچه در فردا روز به همه ی اولیا و انبیا و صالحین عطا میکنی به همه ما هم عطا فرما....

محتاجیم به دعا .... 

چه خیالی چه خیالی...

من مناجات درختان ...گردش رنگ و طراوت .... همه را می شنوم

 

 

همه می پرسند 

چیست در زمزمه ی مبهم آب؟

چیست در همهمه ی دلکش برگ؟

چیست در بازی آن ابر سپید؟

روی این آبی آرام بلند

که تورا می برد این گونه به ژرفای خیال 

چیست در خلوت خاموش کبوترها؟

چیست در کوشش بی حاصل موج؟

چیست در خنده ی جام؟

که تو چندین ساعت 

مات و مبهوت به آن می نگری؟

- نه به ابر، 

نه به آب، 

نه به این آبی آرام بلند 

نه به این خلوت خاموش کبوترها 

نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام 

من به این جمله نمی اندیشم. 

من مناجات درختان را هنگام سحر 

رقص عطر گل یخ را با باد

نفس پاک شقایق را در سینه ی کوه

صحبت چلچله ها را با صبح 

نبض پاینده ی هستی را در گندم زار

گردش رنگ و طراوت را در گونه ی گل

همه را می شنوم، 

می بینم

من به این جمله نمی اندیشم!

به تو می اندیشم

ای سراپا همه خوبی،

تک و تنها به تو می اندیشم.

همه وقت، 

همه جا 

من به هر حال که باشم به تو می اندیشم.

تو بدان این را، تنها تو بدان!

تو بیا 

تو بمان با من تنها تو بمان!

جای مهتاب به تاریکی شب ها تو بتاب

من فدای تو، به جای همه گلها تو بخند.

اینک این من که به پای تو در افتادم باز 

ریسمانی کن از آن موی دراز،

تو بگیر! 

تو ببند! 

تو بخواه!

پاسخ چلچله ها را تو بگو!

قصه ی ابر و هوا را تو بخوان!

تو بمان با من، تنها تو بمان!

در دلِ ساغرِ هستی تو بجوش 

من همین یک نفس از جرعه ی جانم باقی ست،

آخرین جرعه ی این جام تهی را تو بنوش!

 

از فریدون مشیری