دلاشون هزار تای چشمه و دریاس‌، آدما

آدما همیشه بین شادی و غم می‌مونن

شادی و غم‌، تنها جفتی‌اَن که با هم می‌مونن

اونا که بین غم و شادی باشن‌، بهشتی‌اَن

اونا که غرق یکی شَن تو جهنم می‌مونن

بعضی دردا رُ با گریه می‌گی و خلاص می‌شی

بعضی از غصه‌ها هستن که با آدم می‌مونن

یه چیزایی هس که باید با نگفتن بگیشون

مث بی‌گناهی حضرت مریم می‌مونن

ابرا کوهای بخارن‌، کوها ابر سنگی‌اَن

نه که ابرا رُ گمون کنی که محکم می‌مونن

نه که مثل ابرا از راه ببرن بادا تو رُ

نکنه گمون کنی بادای عالم می‌مونن

دلاشون هزار تای چشمه و دریاس‌، آدما

پشت شیشه‌های دنیا قد شبنم می‌مونن

دلاشون تنگِ برای جاهای دور‌، آدما

مرغای دریا کنار برکه‌ها کم می‌مونن

علی محمد مودب