از قضا عشق بخندد و هوس گریه کند

مرگ یک مرد زمانیست که بس گریه کند                

بنشیند بنشیند و عبس گریه کند

در زمستان و بهار و همه ی ثانیه ها

هی به شب زل بزند باز سپس گریه کند

خواب بیند که همه روح و تنش خشک شود

و بخواهد ز خدا سقف قفس گریه کند

هان بباران که دگر وقت تمام است خدا

آنچنان تند که تا عمق طبس گریه کند

کاش یکبار ببینند همه مردم شهر

از قضا عشق بخندد و هوس گریه کند

گوش جان باز به فتوای تو دارند بگو ¹

عاشق تو ، که بمیرد؟ و چه کس ؟  گریه کند!

پریروز 22/11/91 - اصلا از این به بعد می خواهم ادعای شاعری کنم !

1- گوش جان باز به فتوای تو داریم، بگو

    با چنین حال بمیریم و یا گریه کنیم ؟

                         محمدعلی بهمنی

++ دو سه روز بعد نوشت :

آدم بی حوصله .....  .... ... [چقد بدم می آید از این سه نقطه های مزخرف] ...

یاد کسی افتادم که از او پرسیده بودند چرا ریش ات هر چند روزی یکبار به شکلی ست! و او جوابی دندان شکن و عمیق داده بود که این تنها سرگرمی ماست و خواهشن این یک دلخوشی را از ما نگیرید!

حالا شده قصه من و وبلاگ و حالا که آمده بودم همه چیز را عوض کنم و مطالب جدید و نوشته های جدید و تغیر و تحول و این حرف ها که تا خواستم دست به کار شوم حس گندی سراغم آمد و پرید.

این شاید حکایت همه ی ماه های گذشته اخیر است که انتهای هر تصمیم و فکر! -نه به معنی واژه تفکر که به معنی خیال! - آخرش می شود هیچ...

پدرم از سال های دور روستا میگوید که درو کردن با داس بوده و مردانگی به قدرت بازو وقدرت بازو به میزان درو ! و می گوید که بوده است و دیده اند کسانی را که شاید جوانانی قدرتمند را که با دیدن زردی مزرعه و فراوانی محصول و خوشه های رقصان گندم ! مات محصول چون طفلی رنگ پریده و مدهوش شده و چند شب و چند روز تب و سر درد و فلج عضلانی و زمین گیر  و رو به قبله! 

باور کنید بی واسطه از پدرم که دیده شنیده ام تازه محلی به آن "بر افتادن " گفته اند 

و اما آخرش مردم روستا که بی معرفت نبودند و نامرد! طفلی را رها نکرده که دور از جان... مردم روستا که شهر نیامده بودند! که .... پس جمع می شدند محصول را درو می کردند و بیمارشان را بر تختی گذاشته و سر زمین می بردند و درمانش همین دیدن زمین درو شده بود ....

دقیقا حال آن "بر افتاده" را دارم.... با این تفاوت که اینجا روستا نیست شهر است و بر اولین تابلو ورودیش نوشته است: "به   کلان شهر .... خوش آمدید!"

--------------------------------------------------

از طرف دوستی :

"همیشه اول همه ی کارها سخته ... 

فقط اولش 

ماشین موقع استارت زدن کلی جون باتری رو میگیره 

اما بعدش همه چیز روی رواله ... "

--------------------------------------------------

+دو روز بعد :

....یه کهکشونم ولی بی ستاره یه قهوه که هرچی شکر بریزی بازم همون تلخی ناب داره....