باید این مسئله را حل بکنیم

چارگل، چار شهید

همه ی مدرسه ی ما غم بود

چار تا غنچه ی سرخ

در دل باغچه ی ما کم بود

من به خود می گفتم:

باید این مسئله را حل بکنیم!

حاصل مدرسه منهای چهار

می شود: مدرسه منهای هزار

می شود: مدرسه منهای بهار

باید این مسئله را حل بکنیم

من به دنبال قلم می گشتم

پدرم نیز به دنبال تفنگش می گشت...

- قیصر امین پور -

گفتم بدوم تا تو همه فاصله ها را

تا زودتر از واقعه گویم گله ها را

چون آینه پیش تو نشستم که ببینی

در من اثر سخت ترین زلزله ها را

پر نقش تر از فرش دلم بافته ای نیست

از بس که گره زد به گره حوصله ها را

ما تلخی نه گفتنمان را که چشیدیم

وقت است بنوشیم از این پس بله ها را

بگذار ببینیم بر این جغد نشسته

یک بار دگر پر زدن چلچله ها را

یک بار هم ای عشق من از عقل میاندیش

بگذار که دل حل کند این مسئله ها را

*

محمدعلی بهمنی

خواب دیدم کربلا باریده بود 

بر تمام شب خدا باریده بود 

خواب دیدم مرگ هم ترسیده بود 

آسمان در چشمها ترکیده بود 

مرگ آنجا سخت زیبا بود، حیف! 

چون عروسانِ فریبا بود، حیف! 

این چنین مطرود و بی‌حاصل نبود 

مرگ آنجا آخرین منزل نبود 

ای غریو توپها در بهت دشت 

آه ای اروند! ای «والفجر هشت» 

ادامه در ادامه ......

کودکی سوخت در آتش فغان هیچ نگفت

مادری ساخت به اندوه نهان هیچ نگفت

پدر پیر شهیدی که به عشق ایمان داشت

سوخت از داغ پسرهای جوان هیچ نگفت

دختر کوچک همسایه ما پر زد ورفت

دل آیینه شکست وکس ازآن هیچ نگفت

وقتی از شش جهت آوار وتیر می بارید 

مردی از خنجر نامردان جهان هیچ نگفت 

وطنم زخمی شمشیر ترین حادته گشت 

باز با اینهمه چون شیر ژیان هیچ نگفت 

آن طرف تر پس دیوار بلند تردید

شاعری بود که با طبع روان هیچ نگفت

خاک خوبم وطنم در گذر از آتش و دود

آب شد آب ولی از غم نان هیچ نگفت

شبی از خویشتنم خواستم آینه چه گفت

پاسخش باز همان بود همان هیچ نگفت 

می توان گوشه ای از داغ مرا شرح نداد

ولی از اینهمه هرگز نتوان هیچ نگفت!

ناصر فیض

باید که شیوه ی سخنم را عوض کنم

باید که شیوه ی سخنم را عوض کنم

 شد، شد، اگر نشد، دهنم را عوض کنم

 گاهی برای خواندن یک شعر لازم است

روزی سه بار انجمنم را عوض کنم

 از هر سه انجمن که در آن شعر خوانده ام

 آنگه مسیر آمدنم را عوض کنم

 در راه اگر به خانه ی یک دوست سر زدم

 این بار شکل در زدنم را عوض کنم

 وقتی چمن رسیده به اینجای شعر من

 باید که قیچی چمنم را عوض کنم

 پیراهنی به غیر غزل نیست در برم

 گفتی که جامه ی کهنم را عوض کنم

 دستی به جام باده و دستی به زلف یار

  پس من چگونه پیرهنم را عوض کنم

 شعرم اگر به ذوق تو باید عوض شود

 باید تمام آن چه منم را عوض کنم

 دیگر زمانه شاهد ابیات زیر نیست

 وقتی که شیوه ی سخنم را عوض کنم

 مرگا به من که با پر طاووس عالمی

 یک موی گربه ی وطنم را عوض کنم

 وقتی چراغ مه شکنم را شکسته اند

 باید چراغ مه شکنم را عوض کنم

 عمری به راه نوبت خودرو نشسته ام

 امروز می روم لگنم را عوض کنم

 تا شاید اتفاق نیفتد از این به بعد

 روزی هزار بار فنم را عوض کنم

 با من برادران زنم خوب نیستند

 باید برادران زنم را عوض کنم

 دارد قطار عمر کجا می برد مرا؟

 یارب! عنایتی! ترنم را عوض کنم

 ور نه ز هول مرگ زمانی هزار بار

 مجبور می شوم کفنم را عوض کنم

 ناصر فیض