گر خدایی نیست جز رب جلی * لا امیر المومنین الا علی (ع)

ای اذان محض ای تکبیر ناب

ای علی ای مرزبان افتاب

ای خدای خطبه ای کوه کلام

ای طنین واژه ای سیل سیام

ای به گردت عارفان در هلهله

وی به شوقت صوفیان در سلسله

ای سوارسهمگین سوره ها

وی اسیری غرش اسطوره ها

جز تو پیغمبر تبسم با که کرد

آفتاب اخر تکلم با که کرد

چون ندید از تو خلق کوروکر

رد رد الشمس در شق القمر

جز تو ای ثقل زمین ای بو تراب

با که بوداخر سلام افتاب

ای روان پهلوانی در بدن

پهلوان روح در میدان تن

مرد میدان مرد گرد

مرد عرفان مرد دانش مرد درد

ای حصار عرش بر فرش حصیر

وی غبار وحی بر خاک غدیر

ای بت بالاتر از تاویل من

لرزه افتد از تو بر تمثیل من

اندکی تاریک شو در نور خویش

تا ببینم در تو ذوب طور خویش

کور شد اندیشه ام دستم بگیر

عاجزم من از مراعات النظیر

عفو فرما استعارات مرا

سهو دان خبط عبارات مرا

یا علی قلیان روحم پاک نیست

جسم من در مرتع ادراک نیست

در درون من منیت مانده است

شعر من در جاهلیت مانده است

یا علی من مرد آهن نیستم

شاعر شمشیر و جوشن نیستم

یا علی از من مجو لحن شرار

من نمیدانم زبان ذوالفقار

من اسیری خفته در بند توام

من یتیم کوی لبخند توام

با اسیر خود سرافرازی مکن

با یتیمان دلم بازی نکن

شبنمی در من بنه تفسیر ناب

خطبه ای بر من بخوان در وصف آب

بامن از گلزار لولا ها بگو

بامن از افلاک بالا ها بگو

احمد عزیزی

سالگرد رحلت خورشید شد

ما گریه ی درد بی امانیم سر خورده ی سیلی زمانیم

دانه می جوییم از طرح سبوس صبح می خواهیم از عکس خروس دائما در فکر نسلی برتریم در پی سیاره ای آن ورتریم

از شفق برگرد ای راز بزرگ

بازگرد ای مثنوی ساز بزرگ

تو گل باغ سماع آدمی

تو نخستین اختراع آدمی

بی تو انسان برده ی یک آتنی ست

بی تو ساعت های انسان ها شنی ست

عشق ! ای تنها صدا تنها طنین

ای بت آخر تو مشکن در زمین

.

.

عشق من، تصنیف خوانان رفته اند

ایلهای مهربانان، رفته اند

کس زباغ مژدگانی گل نچید

هیچکس خواب شقایقها ندید

.

.

از محبت طعم کالی مانده است

از دل انسان سفالی مانده است

کشته اند این قوم روح یاس را

دختر دیوانه احساس را

هر که زیبا بود زجرش می دهند

هر که زشتی کرد اجرش می دهند

عشق در اینجا شبیه هاری است

عشق اینجا مثل یک بیماری است

هر که یک شب مهربان شد صبح مرد

عشق هر جا آشیان زد تیر خورد

.

.

عشق من ! ما مال عصر خاره ایم

عشق من ما در زمین آواره ایم

.

.

وارٍث این سرزمین مرده کیست؟

ناجی این باغ ضربت خورده کیست؟

.

.

دارد انسان بی بلندی می شود

مهربانی بسته بندی می شود

مهربانی در قفس می نوشد آب

عشق پرپر می زند لای کتاب

باستان کاران تبانی کرده اند

عشق را هم باستانی کرده اند

.

.

هر چه انسانها طلایی تر شدند

عشق ها هم مومیایی تر شدند

.

.

بر بشر دروازه ی تن باز شد

عشق بازی با بدن، آغاز شد

زیر چتر سبزی از دود گراس

لخت می شد عشق، با یک اسکناس

.

.

اندک اندک عشق بازان کم شدند

نسلی از بوزینگان آدم شدند .

.

.

عشق ای مظلوم دورانهای دور

عشق ای معصومه عصر فجور

بی تو انسان بوی حیوان می دهد

آدمی در غارها جان می دهد

.

.

عشق ! ای مجروح دست قرن ها

عشق ! ای تنها شکست قرن ها

بی تو می میرد هنر در انزوا

منجمد می گردد از نو استوا

.

.

عصر ما عصر سیاست پیشه هاست

ﻋﺼﺮ ﺧشک ﻃﺎﺳﻲ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﺳﺖ

.

.

عشق من ! ما را به مسلخ می برند

بعد هم اجساد ما را می خرند

.

.

احمد عزیزی

فهم این نازک خیالی مشکل‌ست قلب زهرا را محمد در دل‌ست

ای تکلم کرده با روح‌الامین

دختر تجریدی زیتون و تین

ای شبستان حرا آینه‌ات

شیر سرخ کربلا از سینه‌ات

دختر رود تجلی در مسیل

دختر آواز بال جبرئیل

ای کبود ارغوان‌ها دیه‌ات

آب‌های آسمان مهریه‌ات

ای ملائک بر سلامت صف زده

عرش بر دامان تو رفرف زده

ای ز نامت گل چمن آرا شده

هاجر از اندوه تو سارا شده

معجز شق‌القمر ابروی تو

لیلة‌الاسرای ما گیسوی تو

تو تلاوت را گلستان کرده‌ای

کوثری و ختم قرآن کرده‌ای