انگار از دیروز بهتر می نویسم
پس می نویسم، بار دیگر می نویسم
سقف کبود آسمان را می شکافم
با جوهر قرمز کبوتر می نویسم
استادها سرمشق ها را پاک کردند
این سطرها را دارم از بر می نویسم
ای روزهای سبز فروردین! شما را
از رخوت شب های آذر می نویسم
امروز نه، اما یقین دارم که یک روز
خط می زنم خود را و از سر می نویسم
نام تو را... دست و دلم می لرزد، اما
نام تو را در سطر آخر می نویسم
امید مهدی نژاد
من در برو بیای شما گم نمی شوم
آری، پسند خاطر مردم نمی شوم
کم نیست اختلاف میان من و شما
با این حساب اهل تفاهم نمی شوم
با آبروی ریخته ام غسل می کنم
یعنی نیازمند تیمّم نمی شوم
ای جمع سابقون! بشتابید، چون که من
دیگر مطیع حق تقدّم نمی شوم
هرگز میان آتش، خود را نمی زنم
حتی برای قافیه کژدم نمی شوم
دنیا عروسکی است که لبخند می زند
اما نه...من دچار تبسم نمی شوم
حوّا
هبوط
آه...
زمین
رنج
نه...بس است
دیگر اسیر فتنه ی گندم نمی شوم
