کمر کوه کم است از کمر مور این جا
ناامید از در رحمت مشو ای باده پرست
حافظ وقتی بد بینی می کنه خیلی بیشتر دوس دارم تا وقتی جو الکی میده...
می گفت "از عمر مرا جز شب دیجور نمانده ست"
یا
"مردم در این فراق و در آن پرده راه نیست-یا هست و پرده دار نشانم نمی‌دهد"
بیشتر دوست داشتم...
شما مرا درخت صدا کنید!
آشنای قدیمی
گاهی مسیر جاده به بن بست می رود
گاهی تمام حادثه از دست می رود
گاهی همان کسی که دم از عقل می زند
در راه هوشیاری خود مست می رود
گاهی غریبه ای که به سختی به دل نشست
وقتی که قلب خون شده بشکست می رود
اول اگر چه با سخن از عشق آمده
آخر خلاف آن چه گفته است می رود
وای از غرور تازه به دوران رسیده ای
وقتی میان طایفه ای پست می رود
هر چند مضحک است و پر از خنده های تلخ
بر ما هر آنچه لایقمان هست می رود
گاهی کسی نشسته که غوغا به پا کند
وقتی غبار معرکه بنشست می رود
اینجا یکی برای خودش حکم می دهد
آن دیگری همیشه به پیوست می رود
این لحظه ها که قیمت قد کمان ماست
تیریست بی نشانه که از شصت می رود
بی راهه ها به مقصد خود ساده می رسند
اما مسیر جاده به بن بست می رود
.............................................
........................
...........
...
مه لیلا
